Fragment tekstu książki:
Kluczową kwestią jest tu idiograficzny i ergocentryczny charakter nauki o literaturze. Chociaż relacjonuję głównie dążenia teoretyczne w obszarze anglosaskim, inspiracją i zachętą do rozwijania podobnych idei są niekoniecznie głośno manifestowane, lecz intuicyjnie odbierane jako żywotna część polskiej, tradycyjnej humanistyki trzy wartości uniwersalne:
- prawda (rozumiana klasycznie i zdroworoządkowo),
- dobro
- piękno.

W szczególności rzeczowość, bardziej samokrytyczna niż przed doświadczeniem strukturalistycznej i poststrukturalistycznej podejrzliwości wobec bezwładu językowych mechanizmów, czyli nowa poszukiwana orientacja przedmiotowa polega na:
1) czytelnym odróżnieniu podmiotu od przedmiotu;
2) refleksji o ograniczeniach języka badacza;
3) orzekaniu - jednak - o przedmiocie (a nie o badaczu niczym postmoderniści lub o języku wzorem strukturalistów).

Do rozwinięcia pozostaje sprawa historycznego podłoża przemian teoretycznoliterackiego poststrukturalizmu w kierunku teorii kultury oraz problem przeobrażenia sekwencji dominujących orientacji w wielogłos nieobojętny zarówno na filologiczny głos rozsądku, jak i na transdyscyplinarny dialog.